Ondanks een aantal hele goede platen, met haar vorig verschenen albums "Come on Home" (2012), "Bonafide" (2016) en "Here In Babylon" (2018) als voorlopige hoogtepunten, is de Amerikaanse Teresa James helaas nog altijd niet wereldberoemd. Als nu na tien platen op de markt gebracht te hebben gerechtigheid bestaat wordt ze dit alsnog met het nu verschenen "LIVE!", want wat is dit weer een overtuigende plaat, al is het nu een live-album met zes originele nummers en zeven favoriete covers, waaronder nummers van haar meest recente Grammy genomineerde album "Here In Babylon". Het album is een compilatie van optredens van vier verschillende shows  in één van haar favoriete zalen, namelijk de Bogie's, en dit met maar liefst vier verschillende bezettingen, waardoor een echte weergave van hun live concert ontstaat. Op deze liveplaat kan de Texaanse zich weer met speels gemak meten met de betere blueszangeressen van het moment en die uit het verleden. Teresa James beschikt over een stemgeluid dat doet denken aan Bonnie Raitt maar ook iets eigens heeft. Een buitengewoon doorleefd stemgeluid dat garant staat voor kippenvel.

Teresa werkt nu al enkele jaren met haar Rhythm Tramps uit LA, waar ze tegenwoordig woont. Deze jongens zijn niet de eerste de besten, want al 18 jaar zijn ze te gast op de Sandy Beaches Blues Cruise van de in rootskringen zeer gerespecteerde Delbert McClinton, Texaanse blues en rock singer-songwriter. Bijgestaan door deze topmuzikanten als bassist Terry Wilson en gitarist Billy Watts, wordt de band aangevuld met een geweldige blazerssectie met Lee Thornburg & Darrell Leonard op trompet en Joe Sublett, Paulie Cerra, en Ron Dziubla op saxofoon. Drie bekroonde drummers ronden the Rhythm Tramps af - Herman Matthews, Jay Bellarose en Tony Braunagel - die elk hun eigen karakteristieke groove aan de songs toevoegen, waarvan naast de covers, meestal de originele nummers geschreven zijn door haar productieve songwritingpartner, Terry Wilson. Omwille van deze veelzijdige en wisselende begeleidingsband heeft Teresa volgens ons haar meest veelzijdige plaat tot dusver gemaakt. Dit album leunt evenveel naar roots als blues, vanwege de invloed van drummer Jay Bellerose (T-Bone Burnett, Robert Plant). Tony Braunagel was de belangrijkste drummer van eerdere James-projecten, maar is nu slechts op twee tracks te horen, hoewel om accuraat te zijn, drumt Herman Matthews op zes tracks op dit album.

Dit live-album bevat rockende blues en ballads, maar klinkt desondanks zeer consistent. Het album is een plaat waarop eigenlijk alles klopt. De zang is van een bijna griezelig hoog niveau, de muzikanten, bestaande uit de beste studio- en toermuzikanten, spelen de sterren van de hemel, de productie van Terry Wilson en haarzelf is doeltreffend en de songs zijn zonder uitzondering aansprekend. Tegelijkertijd klinkt de plaat losjes en ontspannen. Persoonlijk hoor ik Teresa James het liefst in wat meer ingetogen songs, maar ook de wat meer uitbundige tracks op deze nieuwe plaat weten ons diep te raken. En dan denk ik dadelijk aan het meest oprechte nummer, "The Day the Blues Came to Call", dat een eerbetoon is aan de overleden Gregg Allman, en komt uit hun veelgeprezen album "Here In Babylon". Maar daar tegenover horen we New Orleans-funk met Tony Braunagel achter de drums in Allen Toussaint's klassieker 'Shoorah Shoorah".  De meeste songs doen trouwens denken aan Bonnie Raitt, overigens een zelfverklaarde fan van Teresa. James heeft echter een rauwer geluid en muzikaal gezien herinnert ze je misschien meer aan Delbert McClinton, terwijl ze een gumbo van roots, blues, gospel en soul creëert. Maar wat haar zo meeslepend maakt is  vooral haar mix van zoveel stijlen, en daarbij ook allemaal zo goed uitgevoerd. En dat doet ze in 13 uitstekende songs waarbij het tempo mooi wordt afgewisseld. Het album opent met het nummer "In The Pink" van hun album "Bottom Line" uit 2007, waarbij de blazerssectie al dadelijk heel efficiënt is. James swingt vervolgens in de jump boogie uit 1964 van The Five Royals, "I Like It Like Like That", en leidt de band verder met haar hot barrelhouse pianospel. Na de R&B-favoriet "Put The Squeeze On Me", horen we het soulvolle, "Easier Said Than Done", dit nummer heeft zo'n Bill Withers gevoel, echter is dit wel door Terry Wilson geschreven voor het album "Oh Yeah," uit 2008, en bevat daarbij ook een vette saxofoonsolo van Dzuibla.

 Teresa laat haar hart spreken in de tedere bluesballade "Forgetting You", om dan meteen over te schakelen naar een meer Motown geluid in "She's Got A Way With Men" uit de 2012 release "Come On Home". We zijn dan halfweg het album en schakelt Teresa  weer traag over met Terry Wilson's "Don't Make A Habit Of It", dat ze zeer teder en soulvol zingt. Gitarist en backingzanger Billy Watts, sluit zich aan bij James in het vurige duet "If I Can't Have You", dat zich een weg baant door een liefdevolle cover van de hit van Etta James, opgenomen voor haar Chess Records debuut in 1960.  Na William Bell's sentimentele "Everyday Will Be Like A Holiday", dat hoorbaar een all-star-behandeling krijgt is "I Want It All" meer een zwierige Tex-Mex, om dan het album af te sluiten met "Long Way From Texas", dat ongetwijfeld steeds op haar live-optredens te horen is. De in Houston geboren Teresa zingt over haar thuisstaat, waarbij de band eens te meer illustreert hoe ze hun roadhouse muziek spelen in een mix van blues, roots en soul.  Als iemand het geluk had om alle vier de avonden van deze concerten bij te wonen, dan was hij of zij zeker getuige van iets verbazingwekkends. Teresa James & the Rhythm Tramps hebben wederom een volstrekt tijdloze bluesplaat van een ongekend hoog niveau gemaakt, en is beslist het beste wat we in het genre sinds lange tijd hoorden. De hoogste tijd dus om deze geweldige blueszangeres in veel bredere kring te omarmen. Op de hele plaat is speelplezier trouwens de rode draad. Op sommige songs spatten de vonken ervan af. En zo hebben we het graag. Gewoon luisteren en genieten.